[ آرش افشار – منتقد ]
آن روزها که موسیقی پاپ دوباره در ایران جان گرفت، در عمل با دو دسته خواننده روبه‌رو بودیم. آن‌ها که در تقلید هرچه بهتر از خوانندگان دوران طلایی موسیقی پاپ با هم رقابت می‌کردند و معدود خوانندگانی که هرچند کارشان بی‌تأثیر از ستاره‌های پیشین نبود، اما ویژگی‌های خاص خود را هم داشتند و چیزی بر آن‌چه بود، افزوده بودند؛ یا دست‌کم تلاش می‌کردند نفسی تازه در آن هوای تکرار و تقلید بدمند. به‌طور قطع، علیرضا عصار یکی از خواننده‌های پیشرو و جدی آن روزها به‌حساب می‌آمد که مزد این نوآوری و حرکت رو به جلو را هم از مردم گرفت….
